دنیای ما

داشتم سری مطالبی رو برای انتشار مرور میکردم که جملات زیر توجهم رو جلب کرد.

-تو ساکت و صامت در بغلم نشسته بودی. به تو گفتم: "اگر یک قدرت برتر و مافوق به تو امکان تصمیم گیری می داد، تو چه تصمیمی میگرفتی، جرج؟ البته ما میتوانیم در این ماجرای بزرگ و مرموز خود را پری افسانه ای بد و مضکی تصور کنیم. آیا تو زندگی در این کره خاکی را انتخاب میکردی، چه کوتاه بود و چه بلند، چه در صد هزار سال بعد بود چه در صد میلیون سال بعد؟"

دو بار نفس عمیق کشیدم و بعد با صدای محکم و قاطعی گفتم: "یا اصلا در این بازی شرکت نمیکردی زیرا نمیتوانستی قواعدش را بپذیری؟"

-برای ما انسانها، گاهی از دست دادن چیزی که دوستش داریم سخت تر از نداشتن آن از ابتدای امر است.

-رویای غیر ممکن ها نام مخصوصی دارد که به آن "امید" میگوییم.

 

کتاب دختر پرتقالی 

نویسنده: یوستاین گاردر (Jostein Gaarder )

مترجم: مهوش خرمی پور

-------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت:

حتما ما بارها و بارها از این دست سوالات از خودمون پرسیدیم. عده ای از ما جواب هایی رو برای خودمون پیدا کردیم و شاید هم نتیجه اش شده معنای زندگی هامون. 

هنگامیکه ما این مطلب رو میخونیم قطعا به بخشی از این سوال جواب دادیم; زندگی کردن رو با تمام قواعدش انتخاب کردیم یا میشه گفت انتخاب کردند برامون. پس ما فقط برای بخش دیگه این سوال میتونیم جوابی داشته باشیم. آیا تونستیم جوابی پیدا کنیم و یا معنایی رو به زندگیمون بدیم که اینجا بودن رو برامون ارزشمند بکنه؟

حتما این سوال رو باید از خودمون بپرسیم و غیر از خودمون هم کسی جوابی براش نداره.

دنیای ما رو اراده ما میسازد و قطعا امید مانع فروپاشی اراده هاست.