من مینویسم
من مینویسم
تا اشیا را منفجر کنم؛ نوشتن انفجار است
می نویسم
تا روشنایی را بر تاریکی چیره کنم
و شعر را به به پیروزی برسانم
می نویسم
تا خوشه های گندم بخوانند
تا درختان بخوانند
می نویسم
تا گل سرخ مرا بفهمد،
تا ستاره، پرنده،
گربه، ماهی، و صدف
مرا بفهمد.
می نویسم
تا دنیا را از دندان هلاکو
از حکومت نظامیان
از دیوانگی اوباشان
رهایی بخشم.
می نویسم
تا زنان را از سلول های ستم
از شهر های مرده
از ایالت های بردگی
از روزهای پرکسالت
سرد و تکراری
برهانم.
مینویسم تا وازه را از تفتیش
از بو کشیدن سگ ها
و از تیغ سانسور
برهانم
می نویسم
تا زنی را که دوست دارم
از شهر بی شعر
شهر بی عشق
شهر اندوه و افسردگی
رها کنم
می نویسم تا از او ابری نمبار بسازم.
تنها زن و نوشتن
ما را از مرگ می رهاند.
شعر من مینویسم / کتاب در بندر آبی چشمانت...
از شاعر سوری نزار قبانی
ترجمه احمد پوری
پی نوشت: زمانی که این شعر رو میخوندم فکر کردم ما آدما چقدر نیاز داریم به خلق معنا. و چه چیزهای قشنگی دور و بر ما هست برای خلق این معنا.
شخصا برای خود من دوست داشتن فارق از چه چیز و چه کس بهترین معنا برای این زندگی معمولی ست. اگر بخوام مثالی برای خودم بزنم دوست داشتن شخصی که کیلومتر ها از او فاصله مکانی دارم و شاید هرگز نبینمش معنای زندگی است.
