" میچ، اگر میخواهی برای آدم های طبقه بالا پز بدهی زحمت نکش. آنها همیشه به نظر حقارت نگاهت میکنند. اگر هم میخواهی برای زیر دستهایت پز بدهی باز هم زحمت نکش چون فقط حسودیشان را تحریک میکنی. این نوع شخصیت کاذب تو را به جایی نمیرساند.
فقط با قلب باز است که به تو اجازه میدهد در چشم همه یک جور باشی."
من بیشتر وقتم به این میگذره که در مقابل دیگران چطور به نظر میام. همیشه ما از قضاوت دیگران درباره خودمون میترسیم. خب ما نمیتونیم جلوی قضاوت کردن خودمون و یا دیگران رو بگیریم. قضاوت جزئی از کارهای روزمره ما شده. این هم میتونه خوب باشه و هم بد.
شاید خوب از این جهت که با درست قضاوت کردن میتونیم رفتار بهتری داشته باشیم. و بد از این جهت که با قضاوت مدام انرژی ذهنی زیادی رو صرف کارهایی میکنیم که سودی برامون نداره.
خوبه که از قضاوت دیگران نترسیم و با قلبی باز و رویی گشاده و با تمام خودمون زندگی کنیم.
داشتم سری مطالبی رو برای انتشار مرور میکردم که جملات زیر توجهم رو جلب کرد.
-تو ساکت و صامت در بغلم نشسته بودی. به تو گفتم: "اگر یک قدرت برتر و مافوق به تو امکان تصمیم گیری می داد، تو چه تصمیمی میگرفتی، جرج؟ البته ما میتوانیم در این ماجرای بزرگ و مرموز خود را پری افسانه ای بد و مضکی تصور کنیم. آیا تو زندگی در این کره خاکی را انتخاب میکردی، چه کوتاه بود و چه بلند، چه در صد هزار سال بعد بود چه در صد میلیون سال بعد؟"
دو بار نفس عمیق کشیدم و بعد با صدای محکم و قاطعی گفتم: "یا اصلا در این بازی شرکت نمیکردی زیرا نمیتوانستی قواعدش را بپذیری؟"
-برای ما انسانها، گاهی از دست دادن چیزی که دوستش داریم سخت تر از نداشتن آن از ابتدای امر است.
-رویای غیر ممکن ها نام مخصوصی دارد که به آن "امید" میگوییم.
حتما ما بارها و بارها از این دست سوالات از خودمون پرسیدیم. عده ای از ما جواب هایی رو برای خودمون پیدا کردیم و شاید هم نتیجه اش شده معنای زندگی هامون.
هنگامیکه ما این مطلب رو میخونیم قطعا به بخشی از این سوال جواب دادیم; زندگی کردن رو با تمام قواعدش انتخاب کردیم یا میشه گفت انتخاب کردند برامون. پس ما فقط برای بخش دیگه این سوال میتونیم جوابی داشته باشیم. آیا تونستیم جوابی پیدا کنیم و یا معنایی رو به زندگیمون بدیم که اینجا بودن رو برامون ارزشمند بکنه؟
حتما این سوال رو باید از خودمون بپرسیم و غیر از خودمون هم کسی جوابی براش نداره.
دنیای ما رو اراده ما میسازد و قطعا امید مانع فروپاشی اراده هاست.
شعر زیر از دفتر تولدی دیگر به نام آفتاب میشود تقدیم به خود فروغ میشود.
آفتاب می شود
نگاه کن که غم درون
دیده ام چگونه قطره قطره آب می شود چگونه سایه سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب می شود نگاه کن تمام هستیم خراب می شود شراره ای مرا به کام می کشد مرا به اوج می برد مرا به دام میکشد نگاه کن تمام آسمان من پر از شهاب می شود تو آمدی ز دورها و دورها ز سرزمین عطر ها و نورها نشانده ای مرا کنون به زورقی ز عاجها ز ابرها بلورها مرا ببر امید دلنواز من ببر شهر شعر ها و شورها به راه پر ستاره ه می کشانی ام فراتر از ستاره می نشانی ام نگاه کن من از ستاره سوختم لبالب از ستارگان تب شدم چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل ستاره چین برکه های شب شدم چه دور بود پیش از این زمین ما به این کبود غرفه های آسمان کنون به گوش من دوباره می رسد صدای تو صدای بال برفی فرشتگان نگاه کن که من کجا رسیده ام به کهکشان به بیکران به جاودان کنون که آمدیم تا به اوجها مرا بشوی با شراب موجها مرا بپیچ در حریر بوسه ات مرا بخواه در شبان دیر پا مرا دگر رها مکن مرا از این ستاره ها جدا مکن نگاه کن که موم شب براه ما چگونه قطره قطره آب میشود صراحی سیاه دیدگان من به لالای گرم تو لبالب از شراب خواب می شود به روی گاهواره های شعر من نگاه کن تو میدمی و آفتاب میشود
پی نوشت1 : زندگی و رشد فروغ فرخزاد نمونه کم نظیری از مبارزه با محدودیت ها،
بزرگ شدن، نشان دادن انتخاب های بهتر برای
آدم ها و عشق ورزیدن به تمام زندگیست. در زیر دکلمه این شعر که توسط مروم خسرو شکیبایی به زیبایی خوانده شده می آید.
پی نوشت2 : در زیر شعری هم از سهراب سپهری که برای فروغ سروده رو هم منتشر
میکنم. این شعر از دفتر حجم سبز در هشت کتاب سهراب سپهری میباشد.
دوست
بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید.
صداش
به شکل حزن پریشان واقعیت بود.
و پلک هاش
مسیر نبض عناصر را
به ما نشان داد.
و دست هاش
هوای صاف سخاوت را
ورق زد
و مهر بانی را
به سمت ما کوچاند.
به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین وقت خودش را
برای آینه تفسیر کرد.
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود.
و او به سبک درخت
میان عافیت نور منتشر می شد.
همیشه کودکی باد را صدا میکرد.
همیشه رشته صحبت را
به چفت آب گره میزد.
برای ما، یک شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه سطح خاک دست کشیدیم
و مثل لهجه یک سطل آب تازه شدیم.
و بارها دیدیم
که با چقدر سبد
برای چیدن یک خوشه بشارت رفت.
ولی نشد
که روبروی وضوح کبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله نورها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد
که ما میان پریشانی تلفظ درها
برای خوردن یک سیب
چقدر تنها ماندیم.
پی نوشت3: رابطه سهراب و فروغ نمونه خوبی از انسان های عاشق
است.
پی نوشت: زمانی که این شعر رو میخوندم فکر کردم ما آدما چقدر نیاز داریم به خلق معنا. و چه چیزهای قشنگی دور و بر ما هست برای خلق این معنا.
شخصا برای خود من دوست داشتن فارق از چه چیز و چه کس بهترین معنا برای این زندگی معمولی ست. اگر بخوام مثالی برای خودم بزنم دوست داشتن شخصی که کیلومتر ها از او فاصله مکانی دارم و شاید هرگز نبینمش معنای زندگی است.
شش خطای بزرگ وجود دارد که نوع بشر قرن‌هاست گرفتار آن است: * باور به اینکه منافع شخصی، جز با نابود کردن و لطمه زدن به منافع دیگران تامین نمی‌شود. * نگرانی بیهوده برای چیزهایی که قابل تغییر و اصلاح نیستند. * اصرار بر غیرممکن بودنِ چیزی که ما روش عملی کردن آن را بلد نیستیم. * ناتوانی در کنار گذاشتن ترجیحات شخصی. * بی‌توجهی به توسعه و پالایش ذهن و فکر و وقت صرف نکردن برای آن * تلاش برای وادار کردن دیگران به اینکه شبیه ما فکر کنند و زندگی کنند.
سیسرو - بزرگترین سیاستمدار روم - یک قرن قبل از میلاد مسیح
پی نوشت 1: مطلب فوق از جمله مطالب خبرنامه هفتگی سایت www.shabanali.com میباشد.
پی نوشت 2: شاید سیسرو در سال 43 پیش از میلاد وقتی خود را قربانی سیاست میدید، هیچ فکر نمیکرد که این خطاهای انسانی دوهزار سال پس از مرگش هنوز از جمله مهمترین اشتاباهات گونه آدمی ست. * هنوز تفکر غالب این است که تو نمیدانی و منی که میدانم (باید) برای تو تصمیم بگیرم. فارق از هر نوع نتیجه ای. * اساسا چرا من باید به پالایش افکار خود بپردازم؟ این سوال شاید در مواردی برای خود من هم پیش نیاید. در این شلوغی های زندگی زمانی که بخواهم وقتی را برای توسعه فردی و فکری خود اختصاص دهم در غار تنهایی خویش فرو میروم تا جایی که مرا جامعه گریز میخوانند. * ترجیحات شخصی ما چیست؟ ترجیح شخصی من این است که بنویسم. نگرانی دارم از ننوشتن. فهمیدن این موضوع قدم بزرگیست برای جبران اشتباهات.
این متن را میتوان همینطور ادامه داد اما ادامه اش با خودمان است.
ما شبیه سگ هایی هستیم که به گاری پیش بینی ناپذیری بسته شده ایم. قلاده ما آنقدر بلند هست که به ما درجه ای از ازادی عمل بدهد٬ ولی آنقدر بلند نیست که به ما اجازه دهد هرکجا خواستیم برویم. طبیعتا سگ مایل است هرجا دلش میخواهد برود ولی اگر نتواند در این صورت برایش بهتره است یورتمه برود نه این که بوسیله گاری کشیده شود و خفه شود. مقاومت سگ فقط سبب وخیم تر شدن بدبختی هایش می شود. چیزی را که نمی توان اصلاح کنی بهتر است قبول کنی. کتاب تسلی بخشی های فلسفه؛ آلن دو باتن مترجم: عرفان ثابتی انتشارات ققنوس
پی نوشت1: مطلب فوق از کانال تلگرام کتابخوان ( https://telegram.me/joinchat/BhNi3DwpGQvf89NhdoF2qQ ) بازنشر شده است.
پی نوشت2: متن فوق شاید بحث جبر و اختیار را در ذهن ما تداعی کند و به این فکر کنیم که ما چقدر آزادی عمل داریم و یا چقدر مجبوریم. حقیقت این است که ما مجبور به زندگی کردن هستیم. ما برای آنکه طعم تلخ این اجبار را به شیرینی بدل کنیم معنایی برای آن می آفرینیم. دانش، زیبایی، عشق، قوانین و بسیاری دیگر. به عبارت دیگر ما چیز جدیدی در زندگیمان نمی آوریم بلکه چگونگی جدیدی را خلق میکنیم. و این چگونگی تنها مستلزم عمل می باشد.
مواقعی را که از روال همیشگی زندگی خارج میشویم، چه از طریق حل مسائل ریاضی یا نواختن موسیقی، یا خواندن آثار افلاطون یا جین آستین، باید گرامی بداریم. در چنین مواقعی به سلامت روانمان می پردازیم.
کتاب تفکر
نوشته سایمون بلک برن
انتشارات ققنوس
پی نوشت: خواستم در اولین مطلبی که مینویسم اول از همه به خودم گوشزد کنم که سلامت روان خودم رو مثل سلامت جسم و یا رفتار و یا حتی اخلاق ارزش قائل باشم.
